~ Prolog.

<W TLE> 
"Dorośli" - mówią mi – "dorośnij",

wielcy kreatorzy szarej prozy codzienności.

***

 Koła deskorolki zahaczają o chodnik wówczas, gdy drobna osóbka pokonuje na niej kolejne metry. Delikatnie odpychając się nogami co jakiś czas, mrucząc pod nosem jakieś szpetne przekleństwa. Słyszy tylko szelest liści opadających pod wpływem braku chlorofiilu z różnorakich drzew. Claudia poprawia torbę na ramieniu, niebezpiecznie się chwiejąc.

*** 

Cichy dźwięk budzika zostaje natychmiast stłumiony przez gardłowy jęk. Która godzina? Tak, by nie wywołać niepotrzebnych hałasów Kate gramoli się z łóżka, przecierając oczy dłońmi złożonymi w pięści. Łapie za okulary leżące na półce, mruga kilka razy i rusza w stronę szafy ze smętną miną. 

***

- Cholera! - mówi Julia trochę za głośno od razu po otworzeniu oczu. Jej wzrok wędruje mimowolnie na zegarek tuż obok, stojący na półce obok łóżka. Nie nastawiła go wczoraj? No tak. Delikatnie wyrywa się z sideł kołdry, miarowo oddychając tak, jakby pościel uwięziła ją i nie chciała wypuścić. Uderza otwartą dłonią w budzik powodując jego trwałe wyłączenie, po czym wywracając wymownie błękitnymi oczami idzie naszykować się do szkoły w te dziesięć minut, które jej zostało. 

***

Pauline zamyka drzwi do swojego pokoju, wzdychając ciężko i szybkim krokiem podchodzi do pomieszczenia, w którym to jej młodszy o kilka lat brat najprawdopodobniej się ubiera. Biorąc głęboki oddech zamyka oczy i łapie za klamkę, napierając ciężarem ciała na drzwi by nie zobaczyć tego, czego pod żadnym pozorem nie chciała zobaczyć. Chłopak rzuca w nią miękką poduszką, a ta kipiąc ze złości obraca się na pięcie, chwyta za torbę i wychodzi w drogę do szkoły. 
***
Dosyć głośny tupot ustał, kiedy tylko Nathalie znalazła się w progu swojego pokoju. Rozgląda się uważnie, mrużąc oczy niczym rozjuszona kotka, raptem na jej twarzy gości zadziorny uśmiech. Gdzie ten kot? Szybko przebiega korytarz, wprawiając w ruch wszystkie firanki i zasłonki nikogo jednak nie znajdując. Wzrusza ze zrezygnowaniem ramionami, a potem kopiąc plecak po schodach schodzi na dół, nawołując imię nadane pupilowi. 
***
Nowa szkoła. Nowi ludzie. Nowe życie.